Uit: Verborgen gebreken van Renate Dorrestein – 1998. (Annemieke draagt voor)

Ze  weet niet meer hoe het verder ging die ochtend. Tranen van spijt springen haar in de ogen: ze is een herinnering kwijt.

Al die jaren waarin ze haar herinneringen heeft gekoesterd, gerangschikt, onderhouden – en nu zullen ze haar één voor één ontglippen, als schuwe dieren die een veilig heenkomen zoeken voor de naderende nacht.

Haar innerlijk omniversum zal worden ontvolkt en leeggeplunderd. Al haar rijkdommen zullen haar ontvallen, elk flard van een gesprek, een blik, een hand op een wang, iedere draad uit het weefsel dat haar leven was zal worden losgetrokken, en ervoor in de plaats zal mist komen, witte, droge mist.

Ze ziet zichzelf in een onherbergzaam, omneveld landschap. Het is windstil, er zijn geen geluiden. Zelfs haar eigen voetstappen weerklinken niet op de stenige bodem. Ze rept zich met raspende ademhaling voort, zoekend naar haar herinneringen.

Kom terug. Verlaat me niet. Blijf altijd bij me.